Özdemir açıklamasında, “Bu çocuklar bu ülkenin sessiz çığlıklarıdır. Suçsuz olmalarına rağmen demir kapıların ardında büyüyorlar. Yaşıtlarından, oyun alanlarından uzak; 'mahkûm çocuğu' kimliğiyle damgalanma riski altındalar,” dedi.

Soru önergesinde şu başlıklar öne çıktı:

Cezaevlerinde annesiyle birlikte kalan çocuklara yönelik sosyal hizmet uzmanı, çocuk gelişimcisi ve psikolog desteğinin yeterliliği,

Bu çocuklar için uygun oyun ve gelişim alanlarının varlığı ile Bakanlıkça belirlenmiş standartların olup olmadığı,

Annesi cezaevinde olduğu için devlet korumasına alınan çocukların sayısı ve yerleştirme biçimleri (kurum bakım mı, koruyucu aile mi),

Koruyucu aile yanındaki çocukların koşullarının hangi kriterlerle denetlendiği ve psikolojik durumlarının göz önünde bulundurulup bulundurulmadığı,

Annesinden ayrı kalan çocuklara düzenli görüşme imkânı sunulup sunulmadığı,

Cezaevindeki annelere yönelik ebeveynlik becerileri ve çocuk hakları üzerine verilen eğitim programları,

Cezaevindeki çocuklara yönelik kültürel, sosyal etkinliklere erişim sağlayan projelerin olup olmadığı,

Psikososyal destek programlarının içeriği, bireyselleştirilmesi ve çocukla annesinin ayrılığı sürecinde verilen özel desteklerin kapsamı,

Annesinden ayrı kalan çocukların ruhsal ve sosyal gelişimlerinin düzenli olarak izlenip izlenmediği,

Cezaevlerinde görevli sosyal hizmet uzmanlarının aldığı özel eğitim ve denetime dair uygulamalar.

“Çocukların üstün yararı gözetilmeli”

Özdemir, Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı’nın en temel görevlerinden birinin çocukların üstün yararını korumak olduğunu vurgulayarak, “Her çocuğun güvenli, sağlıklı ve sevgi dolu bir ortamda büyüme hakkı vardır. Cezaevinde büyüyen çocuklar için bu hakkın teminat altına alınması bir devlet sorumluluğudur,” ifadelerini kullandı.

Soru önergesinin, cezaevinde büyüyen çocuklara yönelik sosyal politikaların güçlendirilmesi ve kamuoyunun bu konuda daha duyarlı hale gelmesi adına önemli bir adım olduğu değerlendiriliyor.